ΟΙ ΕΓΩΙΣΤΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.

Τα παρακατω είναι αποσπασματα αλληλογραφιας
του Ρωμαιου συγκλητικου Μενενιου Απιου ,
στον φιλο του Ατιλιο Ναβιο ,
ο οποιος τον διαδεχεται στην διακυβερνηση
της Αχαιας και τον συμβουλεύει
για το πως μπορει να χειριστει τους Ελληνες.
 
Ο Έλληνας ειναι πιο εγωιστης απο εμας και
συνεπως απο ολα τα εθνη του κοσμου.
Το ατομο του ειναι «παντων χρηματων μετρον»
κατα το ρητο του Πρωταγορα.
Αδεσμευτο , αυθαιρετο και ατιθασο , αλλα και
αληθινα ελευθερο , ορθωνεται το «εγω» των
Ελληνων.
Χαρις σε αυτο σκεφθηκανε πηγαια, πρωτοι αυτοι , οσα
εμεις αναγκαζομαστε σημερα να σκεφθουμε
συμφωνα με την σκεψη τους.
Χαρις σε αυτο....
.....βλεπουν με τα ματια τους και οχι με τα
ματια εκεινων που ειδαν πριν απο αυτους.
Χαρις σε αυτο η σχεση τους με το συμπαν , με τα
πραγματα και τους ανθρωπους δεν μπαγιατευει ,
αλλα ειναι παντα νεα , δροσερη και το καθε τι , χαρις
σε αυτο το «εγω» αντιχτυπαει σαν πρωτοφανερωτο
στην ψυχη τους.
Ειναι ομως και του καλου και του κακου πηγη τουτο
το χαρισμα.
Το ιδιο «εγω» που οικοδομει τα ιδανικα πολιτικα
συστηματα, αυτο διαλυει και τις πραγματικες
πολιτειες των ανθρωπων.
Και ηρθανε καιροι οπου ο ελληνικος εγωισμος
ξεχασε την τεχνη που οικοδομει τους ιδανικους
κοσμους, αλλα δεν ξεχασε την τεχνη που γκρεμιζει
τις πραγματικες πολιτειες.
Και εμεις τους συναντησαμε , καλε Ατιλιε, σε τετοιους
καιρους και γι αυτο η κριση μας γι αυτους συμβαινει
να ειναι τοσο αυστηρη που καποτε καταντα αδικη.
Αλλα και πως να μην ειναι ;
Η μοιρα μας εταξε νομοθετες του κοσμου και το
ελληνικο ατομο περιφρονει τον νομο.
Δεν παραδεχεται αλλη κριση δικαιου παρα την
ατομικη του, που δυστυχως στηριζεται σε ατομικα
κριτηρια.
Απορεις πως η πατριδα των πιο μεγαλων
νομοθετων, εχει τοση λιγη πιστη στον νομο.
Και ομως απο τετοιες αντιθεσεις πλεκεται η ψυχη
των ανθρωπων και η πορεια της ζωης των.
Σπανια οι Ελληνες πειθονται «τοις κεινων ρημασι».
Πειθονται μονο στα ρηματα τα δικα τους και η
αλλαζουν τους νομους καθε λιγο αναλογα με τα
κεφια της στιγμης , η οταν δεν μπορουν να τους
αλλαξουν , τους αντιμετωπιζουν σαν εχθρικες
δυναμεις και τοτε μεταχειριζονται εναντιον τους η
τη βια η τον δολο.
Α! ποσο την χαιρεται ο Ελληνας την ευστροφη
καταδολιευση τους , τους σοφιστικους διαλογισμους
που μεταβαλλουν τους νομους σε ρακη!
Ο Ελληνας εχει την πιο αδυνατη μνημη απο μας,
εχει λιγοτερη συνεχεια στον πολιτικο του βιο.
Ειναι ανυπομονος και καθε λιγο , μολις
δυσκολεψουν λιγο τα πραγματα, αποφασιζει ριζικες
μεταρρυθμισεις.
Θες να σαγηνευσεις την εκκλησια του δημου σε μια
πολη ελληνικη ;
Πες τους : «Σας υποσχομαι αλλαγη»
Πες τους : «Θα θεσπισω νεους νομους»
Αυτο αρκει.
Με αυτο χορταινει η ανυπομονησια τους , το
αψικορο παθος τους.
Τι φαεινες συλληψεις θα βρεις μεσα σε αυτα τα
ελληνικα δημιουργηματα της ιδιοτροπιας της
στιγμης!
Εμεις δειλα-δειλα και μονο με το χερι του πραιτωρα
τολμησαμε , διολισθαινοντας μεσα στους αιωνες να
ξεφυγουμε απο τους ακαμπτους κλοιους της
Δωδεκαδελτου μας , και παλι διατηρωντας ολους
τους τυπους , ολα τα εξωτερικα περιβληματα.
Τουτη η υποκρισια των μορφων , οταν η ουσια
αλλαζει , δειχνει ποση ειναι η ταπεινοφροσυνη μας
μπρος σε καθε τι που ειναι θεσμος και εθος και
παραδοση, ποσο το παρελθον και η συνεχεια του
βαραινουν στην πορεια μας και ποσο δικαια
αντεχουμε αιωνες εκει που οι Ελληνες εκαμφθησαν
σε δεκαετηριδες.
… Μεσα στους πιο πολλους Ελληνες , αμα σκαψεις
λιγο , θα βρεις ενα ισχνο υπεροπτη Κοριολανο , εναν
ασημο εκδικητικο Αλκιβιαδη , ενα εγω μεγαλυτερο
απο την πατριδα.
Όχι βεβαια σε ολους , αλλιως δεν θα υπηρχαν σημερα
πια ελληνικες πολεις.
Αλλα οποιος διοικει , σαν κι εσενα , εναν λαο, πρεπει
να γνωριζει τις αρχουσες ροπες , που δεν φτανουν
βεβαια ως την φανερη ακροτητα του ωραιου
αθηναιου η του δικου μας Γαιου Μαρκου , αλλα
τεινουν προς τα εκει.
Οι πολλοι , απο χιλιους δυο λογους, γιατι ειναι πιο
μικροι και πιο αδυνατοι, σταματουν μεσοδρομις.
Μα και μ' αυτους , το κακο γινεται.
… Οι Ελληνες λιγα πραγματα σεβονται και σπανια
ολοι τους τα ιδια.
Και προς καλου και προς κακου στεκουν επανω απο
τα πραγματα.
Για να κρινουν αν ενας νομος ειναι δικαιος , θα τον
μετρησουν με το μετρο της προσωπικης τους
περιπτωσης ακομα κι οταν υπευθυνα τον κρινουν
στην εκκλησια η στο δικαστηριο.
Ο Ελληνας ζητει απο τον νομο δικαιοσυνη για την
δικη του προσωπικη περιπτωση.
Εαν τυχει και ο νομος , δικαιος στην ολοτητα του και
δεν ταιριαζει σε λιγες περιπτωσεις οπως η δικη του ,
δεν μπορει αυτο να το παραδεχτει.
Και εν τουτοις τετρακοσια χρονια τωρα το διακηρυξε
ο μεγαλος τους Πλατων , πως τετοια ειναι η μοιρα
και η φυση των νομων , πως αλλο νομος και αλλο
δικαιοσυνη.
Το διακηρυξε αυτο και ο Σταγειριτης, χωριζοντας το
δικαιο απο το επιεικες.
Δεν δεχεται να θυσιασει την δικη του περιπτωση , το
δικο του εγω σε εναν νομο σκοπιμο και δικαιο στην
γενικοτητα του.
Ετσι ειναι πολλοι στις πολεις που τωρα προκειται να
διοικησεις .
Ετσι διαφορετικοι , αν οχι απο μας , ομως απο τους
πατερες μας , που θεμελιωσαν το μεγαλειο της
παλιας , της αληθινης μας δημοκρατιας.