Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

Τους είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή. Ενός ανθρώπου πλούσιου που του επέφεραν τα χωράφια του μεγάλη σοδειά· και σκεπτόταν μέσα του λέγοντας· Τι πρέπει να κάνω, γιατί δεν έχω που να μαζέψω τους καρπούς μου; Και είπε· αυτό θα κάνω, θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και στη θέση τους θα χτίσω μεγαλύτερες και εκεί θα μαζέψω όλα τα γεννήματα μου και τα αγαθά μου και θα πω στην ψυχή μου·
Ψυχή, έχεις μαζέψει πολλά αγαθά, πού σου φτάνουν για πολλά χρόνια. Αναπαύσου, λοιπόν, τρώγε, πίνε, καλοπέρνα.
Ο θεός όμως του είπε: «Ανόητε, αυτή τη νύχτα σου ζητούν ξαφνικά την ψυχή σου. Όλα όσα ετοίμασες, σε ποιόν θα ανήκουν τώρα; Αυτά παθαίνει εκείνος πού θησαυρίζει μόνο για τον εαυτό του και δεν φροντίζει να πλουτίζει όπως ο Θεός θέλει. Και λέγοντας αυτά τόνιζε: όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει.» 
Το ευαγγέλιο προβάλλει το αρνητικό κακέκτυπο: τον άφρονα πλούσιο, τον άνθρωπο που η μόνη έγνοια του ήταν πώς να έχει και να κατέχει τα υλικά του αγαθά.
Στην παραβολή βλέπουμε  την κρίση του ίδιου του Θεού.
Τι άραγε επιθυμούμε να ακούσουμε στο τέλος της ζωής μας ως κριτική γι’ αυτήν από τον Θεό; «Άφρων» ή «σώφρων;» Το ερώτημα μεταφράζεται: θησαυρίζουμε για τον εαυτό μας ή πλουτίζουμε κατά Θεόν; Κι είναι τούτο η καθημερινή και αδιάκοπη πρόκληση επιλογής μας σε κάθε κίνηση της ύπαρξής μας. Στη μία περίπτωση, το κέντρο βάρους είναι ο κόσμος με τη φθαρτότητά του και τη διαρκή ταραχή του, υπό την κυριαρχία του διαβόλου, του άρχοντος του κόσμου τούτου. Στην άλλη, το κέντρο βάρους είναι ο Θεός και το άγιο θέλημά Του, με όλες τις χαρές και τη δόξα που συνοδεύουν την παρουσία Του.