Στήν απλή καί σύντομη παραβολή του καλού Σαμαρείτη ἀποτυπώνεται μέ τρόπο επαγωγικό η άριστη νομοθεσία γιά τίς διαπροσωπικές σχέσεις. Η διήγηση της παραβολής ἀποβλέπει στο να δείξει ποιος είναι ὁ πλησίον, είναι το ευαγγέλιο της ευσπλαχνίας. Ο Κύριος μας προστάζει να δείχνουμε αγάπη σε κάθε άνθρωπο που πάσχει χωρίς να εξετάζουμε αν είναι δικός μας, ξένος ή εχθρός μας και χωρίς να υπολογίζουμε θυσίες, κόπους και δαπάνες. Μας ζητά να μάθουμε ν' αγαπάμε και να γινόμαστε καλοί σαμαρείτες στους γύρω μας.
Δυστυχώς στην εποχή μας ενώ όλοι μιλάμε για αγάπη, πραγματική αγάπη δεν έχουμε. Κι αυτό φαίνεται στις σχέσεις μας με τα δικά μας πρόσωπα. Πως τους μιλάμε, πως τους φερόμαστε; Αν δυσκολευόμαστε ν' αγαπήσουμε τους δικούς μας, πόσο μάλλον τους ξένους; Γι αυτό υποφέρουμε. Διότι αγάπη σημαίνει θυσία, σημαίνει να δίνουμε κι όχι ν' απαιτούμε. Αγάπη σημαίνει να γίνει πλατιά η καρδιά μας για να χωράει όλους, ακόμη κι αυτούς που μας δυσκολεύουν. Να τους προσφέρουμε την αγάπη μας με απαλό τρόπο, χωρίς να έχουν την αίσθηση ότι καταβάλλουμε προσπάθεια για να τους αγαπήσουμε. Ν' ακούμε με πόνο τον πόνο τους, να τους ανακουφίζουμε στο πρόβλημά τους. Κατανοώντας τον χαρακτήρα τους, να διαισθανόμαστε την κούρασή τους, τις δυσκολίες τους, τις επιθυμίες τους. Να τους προσφέρουμε την αγάπη μας, άλλοτε μ' ένα στοργικό λόγο κι άλλοτε με τη σιωπή μας, άλλοτε με τη διακονία μας κι άλλοτε με θυσίες που κοστίζουν ίσως πολύ. Έτσι θα γίνουμε καλοί Σαμαρείτες. Έτσι θα δούμε πρόσωπο Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου