ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΧΕΣΗ

Η όποια σχέση μας με τους ανθρώπους καθορίζεται από την προσωπική ελευθερία. Αν η συμπεριφορά μπορεί να καθοριστεί από κοινωνικές καταστάσεις ή λόγω ευγένειας, η εσωτερική αποδοχή και αγάπη ή η απόρριψη και απόσταση όχι. 
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο αληθινός χριστιανός αγαπά όλους τους ανθρώπους το ίδιο. Αυτό είναι αλήθεια, όπως αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει και να συνεννοηθεί με όλους το ίδιο. Η προσωπική καρδιακή συνάντηση δεν πηγάζει από
το λογικό και το «πρέπει». Ας μην φτιάχνουμε ενοχές εκεί που δεν έχουν θέση. Είναι ανθρώπινο και καθόλου μεμπτό το να συμπαθάς και να νιώθεις μια βαθειά επικοινωνία με κάποιους και όχι με όλους τους ανθρώπους. Άλλωστε, ο Χριστός είχε τον προσωπικό του φίλο, το Λάζαρο, το μαθητή « ὅν ἠγάπα», τον Ιωάννη. 
Στη ζωή των αγίων, από αρχής και πάντα, βλέπουμε να έχουν ιδιαίτερες σχέσεις με κάποιους που θεωρούνται φίλοι τους, με τους οποίους μπορούν να είναι ο εαυτός τους. 
Η δυνατότητα της ιδιαίτερης σχέσης είναι η βάση πάνω στην οποία θα στηριχτεί ο άνθρωπος για να δημιουργήσει προσωπική σχέση με τον «ἀόρατο, ἀκατάληπτο, ἀπερινόητο» Θεό. Ο Χριστός μάς αποκαλύπτει την αγάπη ως προσωπική πράξη και όχι ως γενική και αόριστη. 
Άλλωστε η χαρά της διαπροσωπικής σχέσης, όπου το πρόσωπο δίνει και παίρνει αγάπη, είναι δεδομένη και αναγκαία για την πνευματική του ανάπτυξη. Αν η σχέση επεκταθεί σε ευρύτερο κύκλο ανθρώπων, ως έκφραση της διαπροσωπικής σχέσης, η χαρά αυξάνεται. Και αν καταλήξει στην εν Χριστώ κοινωνία των προσώπων, τότε γίνεται « γεύση ζωῆς αἰωνίου».

Πηγή isagiastriados.com