ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ ΛΕΜΕ...

Εξοικειωθήκαμε με την απατεωνιά και τους απατεώνες ως θεατές σε ταυρομαχία. 
Μόνο «ολέ!» που δεν φωνάζουμε παρακολουθώντας εβδομαδιαίους αγώνες. 
Εξοικειωθήκαμε και με τα δισεκατομμύρια και με τη βρώμα. 
Τόση δυσωδία ακύρωσε την όσφρησή μας. 
Τόση γελοιότητα ακύρωσε την όραση. Τόση βοή ακύρωσε την ακοή. 
Τόση κατάβαση ακύρωσε το βυθόμετρό μας. 
Υπάρχει άραγε limit down, σε αποκαλούμενο από τον Τύπο «σκάνδαλο», που αν ξεπεραστεί μπορεί να μας αναστατώσει; Υπάρχει πράξη που μπορεί να κινητοποιήσει τα αντανακλαστικά του θυμού μας, να κατεβάσει το αίμα στα νύχια; 
Σε ποιο άνοιγμα σκίζεται το υπερ-ελαστικό συνειδησιακό και κριτικό μας ζέρσεϊ, όπως μας το κατάντησαν;