ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11 ΜΑΙΟΥ

Το πα­ρά­πο­νο του πα­ρα­λυ­τι­κού της σημερινής ευαγγελικής περικοπής που με­τα­φρά­ζε­ται στο «ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω», μπο­ρεί να ε­πα­να­λαμ­βά­νε­ται και σή­με­ρα. Αυτὸ δη­μι­ουρ­γεί και το δι­κό μας χρέ­ος και την υπο­χρέ­ω­ση να συμ­πα­ρα­στε­κό­μα­στε με κά­θε τρό­πο και να εκ­φρά­ζο­υμε την ἐν Χρι­στῷ α­γά­πη μας σε κά­θε πο­νε­μέ­νο συ­νάν­θρω­πό μας. Ο πό­νος και η θλί­ψη αλ­λὰ και η κά­θε δο­κι­μα­σί­α πα­ρου­σι­ά­ζον­ται στη ζω­ή μας και λει­τουρ­γούν ως πρό­κλη­ση για να στε­κό­μα­στε δί­πλα απὸ τον κά­θε συ­νάν­θρω­πο που μας έχει ανάγ­κη. Α­κό­μα, σή­με­ρα υπάρ­χουν πά­ρα πολ­λοὶ «πα­ρα­λυ­τι­κοὶ» που δεν χρει­ά­ζον­ται μό­νο υ­λι­κὴ ή σω­μα­τι­κὴ βο­ή­θεια αλ­λὰ κυ­ρί­ως πνευ­μα­τι­κή. Άλ­λω­στε η θε­ρα­πεί­α που πρό­σφε­ρε ο Χρι­στὸς με τα δι­ά­φο­ρα θαύ­μα­τα που ε­πι­τε­λοῦύσε δεν α­φο­ρούσε μό­νο το σώμα αλ­λὰ και την ψυ­χή, την απαλ­λα­γὴ δη­λα­δὴ απὸ την αμαρ­τί­α και τις συ­νέ­πει­ές της. Στην επο­χὴ μας ἰ­δι­αί­τε­ρα, που δι­α­πι­στώ­νου­με να υ­πάρ­χει μί­α πνευ­μα­τι­κὴ α­γο­νί­α και ερη­μί­α, σ’ έναν κό­σμο φο­βε­ρὰ χρε­ω­κο­πη­μέ­νο σε αρε­τὲς και α­ξί­ες, α­νοί­γει μπρο­στὰ μας ο δρό­μος για να βο­η­θή­σου­με συ­να­θρώ­πους μας που βρί­σκον­ται βυ­θι­σμέ­νοι στο σκο­τά­δι της α­μαρ­τί­ας, ώστε να βρουν τον δρό­μο τους και να φθά­σουν κον­τὰ στο Χρι­στό. Τον Μό­νο που μπο­ρεί να μας θε­ρα­πεύ­σει α­πὸ κά­θε ασθέ­νεια αλ­λὰ και από κά­θε μορ­φὴ κα­κού. Νὰ τους βο­η­θή­σου­με να εν­τα­χθούν στην Ἐκ­κλη­σί­α και να γί­νουν ζων­τα­νὰ μέ­λῃ του Σώ­μα­τος του Χρι­στού, ώστε μέ­σα α­πὸ τα Μυ­στή­ρια να βι­ώ­νουν τη Χά­ρη Του.
Ας πλη­σι­ά­σου­με λοι­πὸν τον κά­θε συ­νάν­θρω­πό μας που θα πρέ­πει να βλέ­που­με στο πρό­σω­πό του την εικό­να του Θε­ού και να γί­νου­με πλη­σί­ον του. Με αυ­τὸ τον τρό­πο μέ­σα α­πὸ μί­α κοι­νω­νί­α ἀ­γά­πης μπο­ροῦύμε να ενα­πο­θέ­του­με ολό­κλη­ρο τον εαυ­τό μας με εμ­πι­στο­σύ­νη στην αγά­πη του Κυ­ρί­ου μας, ο οποί­ος είναι ο μό­νος που μπο­ρεί να μας θε­ρα­πεύ­ει και σω­μα­τι­κὰ και ψυ­χι­κά.

πηγή imchiou.gr