ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥ

Τον καιρό εκείνο, καθὼς ἔμπαινε ὁ Ἰησοῦς σ’ ἕνα χωριό, τὸν συνήντησαν δέκα ἄνδρες λεπροί, οἱ ὁποῖοι ἐστάθηκαν λίγο μακρυά, καὶ τοῦ φώναξαν, «Ἰησοῦ Διδάσκαλε, ἐλέησέ μας».
Ὅταν τοὺς εἶδε, τοὺς εἶπε, «Πηγαίνετε νὰ δείξετε τὸν ἑαυτόν σας εἰς τοὺς ἱερεῖς», καὶ ἐνῷ ἐπήγαιναν, ἐκαθαρίσθησαν. Ἕνας ἀπ’ αὐτούς,ὅταν εἶδε ὄτι ἐθεραπεύθηκε, ἐπέστρεψε δοξάζων τὸν Θεὸν μὲ δυνατὴν φωνὴν καὶ ἔπεσε μὲ τὸ πρόσωπον εἰς τὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὸν εὐχαριστοῦσε· καὶ αὐτὸς ἦτο Σαμαρείτης.
Τότε εἶπε ὁ Ἰησοῦς, «Δὲν ἐκαθαρίσθησαν καὶ οἱ δέκα; Οἱ ἄλλοι ἐννέα ποῦ εἶναι; Κανεὶς δὲν εὑρέθηκε νὰ ἐπιστρέψῃ διὰ νὰ δοξάσῃ τὸν Θεὸν παρὰ αὐτὸς ὁ ἀλλοεθνής;». Καὶ εἶπε εἰς αὐτόν, «Σήκω ἐπάνω καὶ πήγαινε· ἡ πίστις σου σὲ ἔσωσε».
Δεν είναι μία εικόνα αυτή η παραβολὴ για τον τρόπο που τόσο συχνὰ φερόμαστε;
Προσευχόμαστε· ζητάμε απὸ τον Κύριο κάτι που μας ενδιαφέρει. Μπορεί να μην είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, ίσως να είναι απλὰ κάτι που τόσο πολὺ χρειαζόμαστε· ή που δεν χρειαζόμαστε τόσο πολύ, αλλὰ που έχουμε τόσο μεγάλη λαχτάρα γι’ αυτό. Και τότε μας δίνεται αυτὸ που ζητάμε· και παίρνουμε το δώρο και ορμάμε στη ζωὴ με το δώρο στα χέρια. Ορμάμε στη ζωὴ επειδὴ μας είναι αρκετὸ που εκπληρώθηκε η προσευχή μας. Ὅμως πολύ σπάνια επιστρέφουμε, αφήνοντας το δώρο μας για να το χρησιμοποιήσουμε αργότερα, αλλὰ πρώτα ἀπ’ όλα για να στραφούμε στο Θεὸ και να του πούμε, τί θαύμα! Πόσοι απὸ εμάς ήλθαν αμέσως, πριν επωφεληθούν απὸ τη δωρεά, για να στραφούν στον Θεὸ; Να του απευθύνουν ένα χαμόγελο, όπως στρέφεται ένα παιδὶ και λέει «Ευχαριστώ!». Ἀκόμα και ένα χαμόγελο, χωρὶς λόγια, πρὶν επωφεληθούμε απὸ αυτὸ που μας δόθηκε. Καὶ χάνουμε τόσα πολλὰ όταν δὲν είμαστε ευγνώμονες. Ἄν μαθαίναμε να είμαστε ευγνώμονες στα εμφανή δώρα του Θεού, θα ανακαλύπταμε σταδιακὰ ότι μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες σὲ πολὺ περισσότερα. Σέ ὅλα τὰ πράγματα που η Θεία Πρόνοια φέρνει στὸ δρόμο μας, ὄχι μόνο τα πράγματα που μας χαροποιούν, ὄχι μόνο τὰ θαύματα της ζωής, αλλὰ ακόμα καὶ τὶς προκλήσεις της ζωής, τα πράγματα που απαιτούν απὸ εμάς κουράγιο, μεγαλείο, ευγένεια, τα πράγματα που φοβόμαστε. Καὶ πόσο συχνὰ θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε τὴν ματαιοδοξία μὲ τὴν εὐγνωμοσύνη ποὺ θὰ νοιώθαμε! Ἐπειδή, ματαιοδοξία σημαίνει νὰ κοιτάζουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ σκεφτόμαστε πόσο ὑπέροχοι εἴμαστε, ξεχνώντας ὅτι αὐτὸ ποὺ εἴμαστε, ὅλα ὅσα ἔχουμε, εἶναι δώρο του Θεού.
 
Κάθε φορὰ ποὺ ἔχουμε πει, που ἔχουμε κάνει τὸ σωστό, κάθε φορὰ ποὺ είμαστε άξιοι της ποιότητας, του μεγαλείου καὶ της εὐγένειας του ἀνθρώπου, καὶ ἐπίσης του ὀνόματος των μαθητών του Χριστοῦ, καλό είναι νά στρεφόμαστε πρός τὸν Θεὸ καὶ νά Του λέμε: «Ναί! Πόσο ὑπέροχα είναι τὰ λόγια που είπα, πόσο καλὴ είναι ἡ πράξη που ἔκανα καὶ τὰ πάντα ήταν ἀπὸ Ἐσένα· ἐσύ μοῦ ἔδωσες τὴν εὐκαιρία, Κύριε! Ἦμουν σὲ θέση νὰ ἀντιληφθῶ τὴν ἀνάγκη ἐπειδὴ Ἐσὺ ψιθύρισες στὴν καρδιά μου, κοίταξε!…». Τότε ὁ νοῦς μας θὰ φωτίζεται ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο! Ἡ καρδιά μας θά ἀνταποκρίνεται ἐπειδὴ τὴν ἄγγιξε ὁ Θεός, καὶ ἡ πέτρινη καρδιὰ μας θά γίνεται μία καρδιὰ ἀπὸ σάρκα γεμάτη συμπόνια, κατανόηση καί ἀγάπη!

Ἂν θὰ μπορούσαμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο στὸ κάθε τι, θὰ ἀνακαλύπταμε ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι φτιαγμένη ἀπὸ μία πράξη λατρείας καὶ εὐγνωμοσύνης. Ὁ Χριστός γεννήθηκε γιὰ μᾶς καὶ ἡ καρδιά μας θὰ πρέπει νὰ φλέγεται ἀπὸ εὐγνωμοσύνη· ὁ Θεὸς μᾶς ἀγάπησε τόσο πολὺ ὥστε νὰ γίνει ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς· ἂν καὶ ἤμασταν ξένοι, συχνὰ ἐχθρικοὶ ἀπέναντί Του, ἦρθε καὶ ἔδωσε τὴ ζωή Του γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ζήσουμε! Ἡ χαρά, ἡ εὐγνωμοσύνη, ἡ πίστη, ἡ εἰλικρίνεια πρὸς τὸν Θεὸ δὲν ἔρχονται ξαφνικά· πρέπει νὰ ἑτοιμαστοῦμε γι’ αὐτό. Ἂς σκεφτοῦμε τὶ συνέβη πρὶν 2014 χρόνια καί νὰ θυμόμαστε ἕνα πραγματικὸ γεγονός· καὶ νὰ ἑτοιμαστοῦμε, μὲ καρδιὰ καλλιεργημένη, βαθιὰ χαραγμένη ἀπὸ πίστη, ἀπὸ σκέψη, ἔχοντας μελετήσει προσεχτικὰ ὅλη μας τὴ ζωή, ἕτοιμοι νὰ δεχτοῦμε τὸν Κύριο στὴν καρδιά μας μὲ ἁπλότητα καὶ ἁγνότητα.

Πηγή imsk.gr