Η ζωή μας αποτελείται από αριθμούς, αμέτρητους αριθμούς, άπειρους αριθμούς. Όλοι κάτι μας λένε, όλοι κάτι μας δείχνουν και φυσικά είναι απαραίτητοι, καθώς δίχως αυτούς δεν θα μπορούσε να δομηθεί καμία κοινωνία, καμία επιστήμη κ.ο.κ.
Τι γίνεται όμως όταν ο άνθρωπος χάνεται μέσα στους αριθμούς και γίνεται ένας αριθμός για το κράτος, την εκπαίδευση, την υγεία και γενικά για ολόκληρη την κοινωνία; Επί παραδείγματι, ένας μέσος εκπαιδευτικός αναρωτιέται πόσους μαθητές θα έχει φέτος στην τάξη, είκοσι; Τριάντα; και όχι πόσες, μικρές ψυχές θα πρέπει να αναλάβει να διαπαιδαγωγήσει. Ποια θα είναι τα προβλήματα και οι ανάγκες του κάθε παιδιού και αν θα ανταπεξέλθει σε αυτό το λειτούργημα.
Όλοι οι κοινωνικοί φορείς βλέπουν τον καθένα μόνο ως μέρος συνόλου, άλλος ένας από τη μάζα. Πού βρίσκεται όμως το πρόσωπο; Πού χάθηκε ο ανθρωποκεντρισμός; Υπήρχε άραγε ποτέ; Ίσως αυτή τη στιγμή δεν έχει σημασία να απαντηθούν οι παραπάνω ερωτήσεις. Ίσως το πιο σωστό είναι να κοιτάξουμε κατάματα τα προβλήματα και τον κάθε πολίτη ξεχωριστά και να προσαρμόσουμε την κοινωνία στις ανάγκες του κάθε ατόμου.
Είμαστε όλοι μοναδικοί άνθρωποι και όχι απλοί αριθμοί. Μην περιμένεις καμιά ανθρωποκεντρική πολιτική, ξεκίνα μόνος σου, από τον διπλανό σου, που δεν είναι άλλος ένας από τους είκοσι γείτονές σου, αλλά είναι η Κική, η Μάγδα, ο Κώστας που έχουν τη δική τους ιστορία, ίσως να σε έχουν ανάγκη, ίσως μπορούν να σου προσφέρουν κάτι. Μην προσπερνάς κανέναν, είναι μοναδικό να είσαι χρήσιμος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου