Σκέφτομαι, πως καμιά φορά ζητούμε στην προσευχή να μας χαρίσει ο Θεός υπομονή, ελπίδα, πίστη κ.α. Στη συνέχεια παρατηρούμε, πως συνήθως αποφεύγει τις έτοιμες δωρεές και αυτό που κάνει είναι μέσα απο τις καθημερινές καταστάσεις, τους πειρασμούς ή και τις θλίψεις να μας εξασκεί στις αρετές αυτές.
Μάλιστα φθάνουμε στο σημείο να Του αναφωνούμε και διαμαρτυρόμαστε εντόνως πως “φθάνει!! Μέχρι εδώ, δεν έχω άλλη υπομονή!! Όχι μόνο άγγιξα αλλά και ράγισα τα όρια μου, τις αντοχές!” … και όσο κραυγάζουμε κάτι τέτοιο, τόσο και επιμένει η κατάσταση που απαιτεί όλο και πειρισσότερη υπομονή, ελπίδα και πίστη!! Τόσο και πιο “απαιτητικός” γίνεται ο Θεός, για να μας αποδείξει πως όλα αυτά περί ορίων και αντοχών αποτελούν απλά φαντάσματα της ιδέας, του εγωισμού, της κατά πολύ στερημένης σχέσης μας μαζί Του και της ολιγοπιστίας μας. Μας αποδεικνύει βιωματικά πως ΌΛΟΙ εξαρτόμαστε αποκλειστικά απά τον Ίδιο. Τα πάντα με τη δική Του χάρη μπορούμε να υπομείνουμε και μάλιστα να τα υπομείνουμε χαρούμενοι και συνεχώς ωφελούμενοι!!
Καθώς η θλίψη γεννά την υπομονή, η υπομονή την ελπίδα και η ελπίδα την συνειδητή, υγιή πίστη στο Θεό.
Όλα αυτά, βέβαια, προϋποθέτουν κάτι εντελώς “απλό” αλλά και συνάμα τόσο δύσκολο, καθώς πολλά είναι τα όσα
Όλα αυτά, βέβαια, προϋποθέτουν κάτι εντελώς “απλό” αλλά και συνάμα τόσο δύσκολο, καθώς πολλά είναι τα όσα
φέρουμε (εγωισμός, ολιγοπιστία κτλ) και μας εμποδίζουν... Προϋποθέτουν την ολική παράδοση μας, ψυχής και σώματος στα στοργικά Του χέρια. Είναι ο Μόνος που ΜΑΣ ΑΓΑΠΑ τόσο και Ο Μόνος που πραγματικά ΞΕΡΕΙ…
Είθε, με τη δική Του χάρη να επιχειρήσουμε αυτήν την προσωπική μας εγκατάλειψη στα πατρικά και στοργικά Του χέρια…
Είθε, με τη δική Του χάρη να επιχειρήσουμε αυτήν την προσωπική μας εγκατάλειψη στα πατρικά και στοργικά Του χέρια…
