ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΧΑΛΕΠΟΥΣ

 Η κρίση η βαθιά  και επώδυνη είναι  και σωτήρια και ἰαματική. Αρχίζεις και νοιάζεσαι και μοιράζεσαι
το τριμμένο παλτό σου μ' αυτόν  που κρυώνει. Αρχίζεις και πονάς και  συμπονάς…
Και ο άλλος  άνθρωπος γίνεται  συνάνθρωπος.  Ο κάτοικος,  συγκάτοικος. Ο πατριώτης, συμπατριώτης. Και ο άλλος  Ἕλληνας, γίνεται  συνέλληνας, εγγενής και  συγγενής και όμαιμος και αδελφός. Η κρίση η βαθιά  και η οδυνηρή είναι  γι᾽ άλλους  η ασωτία και γι᾽ άλλους  η υποκρισία.
 Η στείρα  θρησκευτικότητά μας. Η ηθική  μας αυτάρκεια…
Κανεὶς  δεν κλαίει…Και η κρίση εντείνεται. Χωρὶς μετάνοια πως να το διαχειριστείς;
Χωρὶς την ελπίδα στο αμέτρητο  έλεος του αγαπώντος Θεού, χωρὶς την εμπειρία της Παρουσίας  Του
πως νά βγουν οι χειμώνες από την ψυχή;
Πως να βγούμε απ' το αδιέξοδο, χωρὶς θύρα  εξόδου;
Η κρίση η μεγάλη, δέν είναι  που δεν ευημερούμε.
Είναι  που δεν μετανοούμε.
 Η κρίση η μεγάλη δεν είναι  που αλώσανε  την ψυχή  μας. Είναι  που την παραδώσαμε μόνοι μας.
Πρέπει να περάσει καλά και για πάντα στον πυρήνα του είναι  μας:
η κρίση η μεγάλη, η μέγιστη των συμφορών, δεν είναι  η οφειλή  των δανείων.
Είναι  η οφειλὴ  των δακρύων, έτσι παραγράφονται όλα τα χρέη: με δάκρυα!








ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΖΑ